„Drogi Wszechświecie, chcę piwo korzenne z lodami. Chcę dostać nowe martensy. Chce porządny parasol zamiast worka na śmieci. Chcę, żeby mój były i jego nowa dziewczyna zaszyli się w jakimś uroczym zakątku - na przykład w piekle. Chcę instrukcji obsługi życia. Chcę plaster. Najlepiej na serce. Chcę poznać sześć sposobów na bycie lepszą córką. Chcę, żeby to wszystko się skończyło. Chcę znaku. Potrzebuję znaku. Buziaki (byle nie na pierwszej randce) Kamila”. Brawurowy, dowcipny, a przy tym wnikliwy zapis niepokojów i tęsknot nastolatki. Autentyczny głos Florence Gonsalves przemówi do młodych ludzi, którzy w szkole starają się być cool, choć w życiu osobistym borykają się z realnymi problemami. „Drogi Wszechświecie, przepraszam, że znowu zawracam Ci głowę swoją skromną osobą. Tak się zastanawiam, czy tym razem nie mógłbyś mnie wesprzeć. Trzy tygodnie temu wyskoczył mi gigantyczny pryszcz na brodzie. Potem przeciekła mi podpaska i plamę było widać nawet z kosmosu. Mój chłopak całuje się z inną, a tato umiera szybciej niż do tej pory. No więc gdybyś tak wstawił się za mną na ostatniej lekcji angielskiego, żebym wreszcie zdała i mogła wykorzystać swój potencjał i w ogóle, to byłabym bardzo wdzięczna”. To ostatni rok szkoły, a Kamila Myles ma już serdecznie dość miotania się między dwoma odrębnymi wszechświatami: tym szkolnym, w którym odlicza dni do matury i zmierza ku niepewnej przeszłości, i tym domowym, w którym toczy beznadziejną walkę ze śmiertelną chorobą ojca. Na scenę wkracza jednak Brendan, wolontariusz w szpitalu, koneser absurdu i miłośnik odjechanych stylizacji. Brendan umie się poruszać między wszechświatami. Czy pomoże Kamili znaleźć ścieżkę, która je łączu?